Op een frisse en zeer mistige zondagochtend parkeren we in Egmond aan de Hoef aan de rand van de Wimmenummer Duinen. Sinds 1992 is dit duingebied eigendom van de provincie Noord-Holland en ook publiekelijk opengesteld. Vóór die tijd was het privébezit van de familie Six, die het gebruikte als jachtterrein. De naam van de familie wordt nu nog steeds gebruikt om dit gebied en deze prachtige route aan te duiden. We wandelen door het bos langs de rand van de bebouwde kom. Al snel stuiten we op restanten van de Atlantikwall. In de Tweede Wereldoorlog hadden de Duitsers een ruim 5000 km lange verdedigingslinie aangelegd langs de kust van Zuid-Frankrijk tot aan het noorden van Noorwegen. Deze betonnen drakentanden moesten een geallieerde invasie voorkomen. Bij Egmond hebben ze ter nagedachtenis hieraan enkele vierkante meters Atlantikwall bewaard.

Het zicht is door de mist zeer beperkt, al heb ik wel de indruk dat de zon zijn best doet om er doorheen te komen. Al snel komen we in het duingebied terecht en weten we dat het een pittige wandeling wordt door dit mulle zand. Hoewel er geen routeaanduiding is, blijven we toch eenvoudig op het goede pad. Daar waar paden zich splitsen maken we gebruik van de navigatie op onze telefoon. De struiken en loofbomen zijn nog helemaal kaal in deze tijd van het jaar. Op sommige stukken wandelen we tussen de naaldbomen door, die dan weer voor wat meer contrast zorgen. Na een kleine 5 kilometer lopen we langs een trap. De circa 60 treden leiden naar een prachtig uitkijkpunt op een hoge duin. Gelukkig is de mist al grotendeels opgeklaard en hebben we een fantastisch uitzicht over het duingebied. In de verte zien we wat bebouwing in de duinrand van Bergen aan Zee.

We vervolgen de route en komen uiteindelijk bij een prachtig pad, dat ons enkele kilometers dwars door de duinen laat struinen. Hoewel het nog maar de laatste dag van februari is, doet de zon nu flink zijn best. De jas wordt daarom opgeborgen in de rugzak, waar de handschoenen al eerder in waren weggestopt. Net als ik eraan denk dat we de wilde paarden niet meer tegen zullen komen, duiken ze toch ineens op. In het gebied zouden er een stuk of dertig moeten lopen, wij zijn al blij dat we deze 3 hebben gespot. Daar staan ze dan, bovenop een duin te grazen. En een stukje verderop stuiten we op nog wat andere grazers, de Schotse Hooglanders. Zij zijn minder schuw, genieten van het zonnetje en poseren graag voor ons. Uiteraard wel op gepaste afstand, de imposante horens waarschuwen ons om niet te dichtbij te komen. Voorheen liep hier ook nog een groep konikpaarden, maar deze zijn in 2020 naar een ander gebied overgeplaatst omdat er te weinig gras overbleef voor de andere grazers.

En dan komen we bij wat duinmeertjes met hun donkerblauwe water, wat fantastisch mooi! Hoewel we nog steeds door dezelfde duinen lopen, is het hier echt een prachtig afwisselend landschap. We moeten wel ploeteren. Het zand blijft mul, de paden gaan op en af. We komen dichter bij de zee en de wolken doen hun best om vanaf het strand over de duinen te komen. Dit levert een mooi schouwspel van mistflarden op. Na zo’n 11 kilometer lopen tussen de duinen door het stand op. Het zicht is hier bijna nihil. Hoewel we maar een dertig meter van het water verwijderd zijn, kunnen we de zee alleen maar horen. We lopen anderhalve kilometer over het strand van Egmond aan Zee en gaan dan het duin weer over. Gelukkig, we hebben weer uitzicht! Het laatste deel wandelen we door de duinen langs oude vervallen tuinhuisjes met moestuinen. Verderop staan vele vakantiehuisjes middenin de duinen, als je van rust en natuur houdt moet dat geweldig zijn.

Onze wandeling zit erop. Eén van de mooiste routes die we tot nu toe hebben gelopen! Ik vraag me af waarom we vandaag zo weinig wandelaars hier zijn tegengekomen…

Tip: Wij begonnen op de parkeerplaats aan het Nachtegalenpad bij Egmond aan de Hoef. Deze route is ca. 14 km lang en we liepen de ronde tegen de klok in.