Een pittige maar zeer mooie wandeltocht door Nationaal Park Zuid-Kennemerland, in de volksmond vaak Kennemerduinen genoemd.

Vanaf station Santpoort-Noord wandel ik richting Duin en Kruidberg. Op dit fraaie landgoed staat een prachtig landhuis dat tegenwoordig dienst doet als hotel. Het landgoed heeft een rijke historie die teruggaat tot de 17^e eeuw. Zo was het ooit in bezit van Willem III, stadhouder en later koning van Engeland, die het landgoed gebruikte als jachtverblijf. Het huidige landhuis staat er, volgens de cijfers op de gevel, sinds 1908. Ook het achterliggende gebied heet Duin en Kruidberg. Over prachtige en glooiende bospaden slijt ik de eerste paar kilometers.

Na verloop van tijd gaat het bos over in duingebied. Het mulle zand loopt zwaar, ik ben steeds op zoek naar een verharde stukken. Over kronkelende paden kom ik bij het Duinmeer, waar ik vanuit de vogelkijkhut mooi zicht op de vele vogels op het water heb. Deze vogelkijkhut is in 2020 geplaatst en de naam “Ruuds Vergezicht” is opgedragen aan de boswachter die in dit gebied werkzaam was en 2019 met pensioen is gegaan.

De paden die ik bewandel hebben fraaie namen, zoals Jagtlustweg en Koningsweg. Deze laatste is halverwege afgesloten, omdat het pad verderop onder water zou staan en daardoor niet begaanbaar is. De omleiding loopt via het Hubertuspad, dat voor mij sowieso de te nemen route zou zijn. Een heerlijk pad door de Hubertusvallei, vernoemd naar de patroonheilige van de jagers. Smalle paadjes door mul zand, omhoog en omlaag, links en rechts duintoppen. Een heerlijkheid om hier te lopen!

Ik zwoeg het hoge duin over waarna ik de Noordzee in zicht krijg. Met een graad of 18 is het heerlijk wandelweer, maar het strand is niet echt druk bevolkt. Ik besluit om het eerste stuk niet direct over het strand te lopen, maar ga achterlangs een aantal kleinere duintjes. Tussen deze duinen blijkt naakt gerecreëerd te worden. Ik zie een man bovenop een duintop verwoede pogingen doen om op zijn hoofd te staan, verderop liggen drie blote mannen knusjes bij elkaar achter een windschermpje. Ik besluit nu toch maar over het strand verder te lopen.

Ploeterend het duin omhoog verlaat ik het strand. Het is een drukte van jewelste bij strandpaviljoen Parnassia, dat bovenop de duin ligt en waar je fraai uitkijkt over strand en zee. Parnassia is ook de naam van het deel van de Kennemerduinen waar ik nu doorheen ga, en waar het gelukkig veel rustiger is dan op het terras. Volgens het informatiebord kun je hier ook Schotse hooglanders, shetlanders en een schaapskudde tegenkomen, maar tot een ontmoeting komt het helaas niet.

Ik pauzeer bij een bankje in de Hazenwei. Aan de innerlijke mens moet natuurlijk ook gedacht worden. Verderop is er een laarzenpad, dat via witte paaltjes door het water loopt. Vanwege de waterstand heb je waarschijnlijk echt wel lieslaarzen nodig en kies ik voor de omleiding, die me al snel bij de Hazenberg brengt. Deze 32 meter hoge duintop biedt een prachtig uitzicht op de omgeving. Zeker ook op het Vogelmeer, dat als een blauwe parel aan de voet van deze “berg” ligt.